Za grubym szkłem drzwi wejściowych dostrzegła męską sylwetkę.

– Dziękuję, że mnie tu zaprosiłeś – powiedziała.
Mógłbyś mi zrobić mrożonej herbaty?
że jest zazdrosna. Nie wiedziała, czy sobie z tym poradzi.
Aimé wróciła po paru minutach i potrząsnęła głową. Luke podziękował
nie było rodziny stać. Proste przyjemności prostego życia - tak
również opiekować się cudzymi dziećmi, choć za tym ostatnim, jak
normalne. Ale powodują tobą emocje. Jutro możesz
Kto mógłby kiedykolwiek zastąpić mu ukochaną Elspeth?
- Powiedz wszystko - dopomina się jego siostra.
pochylony nad wulkanem. - Podaj mi proszek do
Richard westchnął. Spodziewał się tego. Od kilku dni Laura
wiem, czy go zabiłam. Boję się, że nie.
Do tego dochodziły jeszcze sprawy domowe.
napad rabunkowy, gdyż nie zginęło nic poza notesem Kate.

- A po co miałam ci mówić o śmierci mojej kochanej Lary? - zdziwiła się obłudnie Isobelle. - Ona cię nigdy nie obchodziła.
inaczej. Stanie w miejscu nie musi oznaczać, że się jest czymkolwiek ograniczonym...
- Isobelle nazywała Larę swoją księżniczką - powie¬działa, a w jej głosie pojawiła się gorycz. - Przez długie lata sama próbowała zdobyć taki tytuł. Dlatego zaszła w cią¬żę z moim ojcem, licząc na to, że się z nią ożeni. Nie ożenił się, więc okazałam się kompletnie chybioną inwestycją, nie¬ potrzebnie się wysilała... W rezultacie znienawidziła mnie.
To niewinne pytanie zrobiło niesamowite wrażenie na Pijaku. Spojrzał na Małego Księcia bardzo zaskoczony, jakby
Huff spojrzał na niego z ojcowską czułością. - Nie, Beck. To było ci pisane, tak czy owak. Sprawiłeś, że całe to zamieszanie z Gene'em Iversonem nabrało jakiegoś sensu. Twoje pojawienie się jest jedyną dobrą rzeczą, która z tego wynikła. - To oraz impas ławy przysięgłych - dodał Chris. - Nie zapominajmy o tej dwunastce. Gdyby nie oni, nie siedziałbym dzisiaj tutaj, lecz w celi, z indywiduami pokroju Klapsa Watkinsa. Chris często wspominał proces o zamordowanie Gene'a Iversona. Jego żartobliwe lekceważenie sprawiało, że Beck czuł się nieswojo, tak jak w tej chwili. Zmienił więc temat. - Nie cierpię rozmów o sprawach zawodowych w dni wolne, ale jest coś, o czym powinniście się dowiedzieć. - Dla mnie nie ma dni wolnych - powiedział Huff. - A dla mnie są - mruknął z niechęcią Chris. - Złe wieści, Beck? - Być może. - Nie możemy pogadać o tym po obiedzie? - Jeśli wolicie, oczywiście. - Nie - zdecydował Huff. - Znasz moje podejście do złych nowin. Wolę je usłyszeć jak najszybciej, a już na pewno nie zamierzam z tym czekać do skończenia posiłku. Co się dzieje, Beck? Nie mów mi, że Agencja Ochrony Środowiska przywaliła mi kolejną karę pieniężną za te stawy... - Nie, nie to. Niezupełnie. - Więc co? - Poczekaj. Najpierw naleję sobie drinka - powiedział Chris do Huffa. - Ty lubisz dowiadywać się o złych nowinach jak najwcześniej, a ja wolę ich wysłuchiwać ze szklanką burbona w dłoni. Chcesz? - Bez wody, ale nie żałuj lodu. - Beck? - Nie, dziękuję. Chris podszedł do barku i sięgnął po karafkę oraz dwie szklanki. Wyjrzał przez okno, uchylając listewki żaluzji, a potem otworzył je szerzej. - Co my tu mamy! - powiedział. - Co się dzieje? - spytał Huff. - Właśnie podjechał samochód szeryfa. - A co myślałeś? Dziś dzień wypłaty. - Nie sądzę, Huff - odparł Chris, wciąż wyglądając przez okno. - Przywiózł kogoś ze sobą. - Kogo? - Nie wiem. Nigdy wcześniej go nie widziałem. - Dokończył nalewanie drinków i podał ojcu. Cała trójka w milczeniu słuchała, jak Selma wychodzi z kuchni i człapie w kierunku drzwi wejściowych, przy których rozległ się dzwonek. Gospodyni przywitała przybyszów, ale odgłosy rozmowy były zbyt wytłumione, aby można zrozumieć, o co chodzi. Usłyszeli zbliżające się kroki i po chwili w drzwiach do biblioteki pojawiła się Selma. - Panie Hoyle, szeryf Harper do pana. Huff gestem nakazał wprowadzić gości. Rudy Harper został mianowany na stanowisko szeryfa przed trzydziestu laty, dzięki hojnemu wsparciu ze strony Huffa. Pieniądze zapewniły Rudemu pewną wygraną i wygodne życie na posadzie, aż do dnia dzisiejszego. Włosy Rudego, w młodości ognistoczerwone, teraz wyblakły i pociemniały, jakby jego głowę pokryła rdza. Był mężczyzną niemal dwumetrowego wzrostu, tak przy tym chudym, że solidny
- Przyjacielem?! - powtórzył zaskoczony Próżny. - Dla mnie przyjacielem jest każdy, kto mnie oklaskuje, podziwia i
- Witaj!... Mam dla ciebie niespodziankę... Pozwól jednak, że najpierw przez chwilę zajmę się sobą...
Mały Książę machnął kilka razy ręką przed Motylem i skutecznie go wypłoszył. Odleciał i już więcej się nie
- Wyjeżdżasz? - spytała w końcu Tammy.
Jego myśli znów pobiegły do niej. Co ona powiedziała? Że zakochała się w nim? Musiało się jej coś przywidzieć... A jeśli nawet naprawdę tak było, to będzie musiała się od-kochać. Trudno.
stwa, ale ja nie. Nie muszę być psychologiem, żeby stwier¬dzić poważne zahamowania w jego rozwoju. Nie mogę mu zaoferować korony ani przekazać władzy, ale dostanie ode
- Sama powiedziałaś, że nie możesz mieszkać ze mną pod jednym dachem.
używałem życia... Nie zdawałem sobie wtedy sprawy, że - tak, jak wielu innych - wszedłem w ten sposób na drogę
I rzeczywiście. Przy deserze Dominik był już zawojo¬wany na amen. Tammy ponownie zagadnęła go, gdzie po¬dziali się Ingrid i Mark.
- Wyjechała? O czym ty mówisz?